Het overweldigende winterlandschap had ik al in het boek over Jan Voerman junior had gezien. Wat een schilderij. Ik dacht eerst dat het een foto was, keek nog een keer heel goed. Nee, het is een schilderij. Dan in het echt. Zoveel mooier, levendiger. Alsof je zelf het spoor van voetstappen in de sneeuw achter je gelaten hebt. Zo sprekend dat de kleur van het wit niet in een afdruk is te vereeuwigen.
Tenslotte naar het huis van Voerman sr. aan de kade. Daar waar de bijzondere luchten overdrijven en waar hij onrustig werd bij onrustig weer. Dan moest hij naar huis. De lucht is vandaag ook prachtig. We maken een foto voor het huis en fantaseren bij het kleine atelier langs de weg. Was dit zijn atelier? We weten het niet. Er schijnen nog vaak mensen te schilderen in het zeshoekige gebouwtje.
Maar dat landschap, het groene gras dat in de herfst zo anders groen is dan in het voorjaar of de zomer. Volgens Jacob Jan omdat de zonder lager staat en daardoor anders valt. Terwijl ik denk dat de samenstelling van het gras anders is in de herfst. Waarschijnlijk ligt het aan beide.
Dan de imposante luchten die voorbij komen. Boven ons zweven schaapjeswolken aan het einde van de horizon prachtige wolkenstraten. Ergens anders weer een paar vage vegen. De hemel kan niet op. Ik voel zijn aanwezigheid hier sterker dan bij zijn voordeur.
Lees ook de andere bijdragen over deze ontmoeting:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten