Gisteren trakteerde een facebook-vriend mij op een filmpje over de alomvertegenwoordige smartphone. ‘Daarom heb ik geen smartphone’, schreef hij erbij. Het filmpje laat een beetje deprimerend zien dat iedereen de wereld om zich heen door het schermpje van zijn smartphone bekijkt. Niemand heeft meer oog voor de wereld om hem heen.
Natuurlijk laat het filmpje een extreme vorm zien van smartphone-gebruik. Al is de smartphone als opname-instrument niet meer weg te denken in het dagelijks leven. Overal waar ik kom, zie ik wel iemand op zijn smartphone kijken.
Een moment in de wachtkamer van het ziekenhuis, bij de tandarts of in de rij bij de kassa van de supermarkt. Overal trekken mensen hun mobieltje tevoorschijn om het moment van wachten te bestrijden.
Het neemt zeker extreme vormen aan. Zo zag ik laatst op Schiphol een verliefd stelletje in een omhelzing. Terwijl het meisje hem lieve woordjes toefluisterde, keek hij op het schermpje van zijn smartphone. Ik vroeg mij af wat er nu zo interessant voor hem was. Voor mij zou het reden zijn om de omhelzing los te laten en weg te lopen.
Elk bekijk ook veel van de wereld door het lensje van mijn smartphone. Wel probeer ik altijd bewust momenten te maken op een dag waarbij ik de telefoon naast mij neer leg. Niet altijd online. Niet altijd een foto of een filmpje. Want het is ook gewoon leuk om naar de lucht te kijken en gewoon te genieten.
Dat geeft een heel voldaan gevoel. Tegelijkertijd biedt de smartphone ook heel mooie momenten. Vorige week bijvoorbeeld bij de tweetup van blogpraat. Daar voelde de ontmoeting met medebloggers even warm als online op maandagavond. En ik zag de anderen amper met hun mobiel in de weer, maar druk in gesprek met elkaar.
Je kunt dus prima omgaan met een smartphone, maar moet wel de balans zoeken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten