De regen doet aan niks denken hoe het precies een jaar terug was. Toen een stralende zon die zo mooi de herfsttinten van de bomen versterkte. Nu een grijze hemel die triest al haar vocht loslaat. Een mooier contrast is niet denkbaar.
Ik wandel wat langer met de honden dan gebruikelijk. Zat van het de hele dag binnen zitten. Behoefte aan de buitenlucht. Bovendien is het park veel rustiger dan anders. Heerlijk. De wildebrassen zijn er niet. Dat biedt mogelijkheden. Lekker doorlopen zonder opdringerige honden en nog opdringeriger baasjes.
Soms moet je terugkijken om te zien hoe ver je gekomen bent. Vandaag, precies een jaar geleden ging ’s morgens de wekker. Het lukte niet uit bed te komen. Er ontwaakte iets anders. Het besef dat het niet meer ging. De energie was op.
Een paar dagen eerder naar de haptonoom. Voor de eerste keer. Ze gaf de volgende opdracht mee: schrijf op wat je energie kost en wat je energie oplevert.
Twee dagen de energierekening opmaken. Elke dag afvinken dat alles energie kost en ontdekken dat niks energie oplevert. Geen lichtpuntjes, geen levensvreugde. Nadenken over je eigen begrafenis. En dagelijks zonder nadenken naar het werk. En daar mopperen op collega’s en zoveel mogelijk op de automatische piloot.
Het was die donderdag een prachtige najaarsdag. De laatste mooie van het jaar. Niet ziek durven melden, maar een vaag mailtje dat het even niet gaat lukken te komen. De dag gebruiken na te denken en een lijn uit te stippelen. Weer aan het werk of even thuisblijven? De angst niet meer te kunnen bloggen. Want als je kunt bloggen kun je toch ook werken?
Snel een blog gemaakt en geplaatst. Op de fiets gestapt en een prachtig uitzicht gleed voorbij. Over de oude duinen tussen Naarden en Huizen. Wat verderop de havenkom van Huizen en het IJsselmeer om dan de Stichtse brug op te klimmen. Wat voelde die zon heerlijk en wapperde de wind intens door de haren.
Bekaf thuis. Uitgeput, dat had je kunnen weten. Maar met de fietsroute een andere route bedacht: ook morgen ziek en dan proberen om beter te worden. En meer dan dat. Die energiebalans weer de goede kant op krijgen. Dit leven niet meer leven. Opgejaagd en zonder nadenken door de dag rennen. Dat nooit meer.
Nu, een jaar later sterker dan ooit. Al eindigt het arbeidscontract binnenkort, keihard gewerkt weer terug te keren op de werkvloer. Het arbeidsproces vanuit een andere blik te bekijken. Mee te maken en te voelen hoe je meer uit jezelf kunt halen, zonder jezelf tekort te doen. Hoe de rust in het lijf blijft en niet meer weggaat.
Het gevecht is nog niet klaar. De boemerang komt altijd terug. Maar er is een doel. De ene dag verder weg dan de andere. Het doel zal worden gehaald. Is het niet rechtsom, dan wel linksom. Wat ik nodig heb en verdien, laat ik mij niet afnemen. Geen bureaula, geen manager of papieren tijger pakt dat af.
En dan blijft genoeg over om te dromen. Dromen laten uitkomen. De weg vinden in deze hervonden situatie. Ik ga er komen. En dat ik niet weet hoe ik er kom, bezorgt veel onrust en wakkere nachten, maar de bestemming wordt bereikt. Dat vertrouwen heb ik. Het regent misschien, maar de zon schijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten