Als puber had ik een krantenwijkje. Elke ochtend reed ik ’s morgens tussen half zes en half zeven door Veenendaal om de Trouw en de Volkskrant bij de mensen in de brievenbus te doen. In de brievenbus van de deur, zodat ze niet naar buiten hoefden te gaan. Ik kreeg van een blije klant met Sinterklaas een mooie chocoladeletter, met een briefje van 25 gulden erin.
In de enige platenwinkel van Veenendaal – The Free Record Shop – stond tussen alle populaire muziek één bak met klassieke muziek. Daar kocht ik de afgeschreven opnames van de grote platenmaatschappijen op cd’s van een paar gulden. Het waren de symfonieën van Mahler en de vijfde van Beethoven. Kranten schreven er heel negatief over.
In de bak stond ook een cd-box met vijf cd’s. ‘Mompou interpreta Mompou’ stond op het kartonnen doosje met vijf cd’s. De uitgave was te koop voor 25 gulden. Het leek mij de mooist mogelijke uitvoering van pianomuziek die er mogelijk was. Misschien leidde het mij wel even af van al de orgelmuziek die ik opnam van de radio op cassettebandjes die ik in pakken van 10 stuks bij The Free Record Shop kocht.
De middag nadat ik de 25 gulden had gekregen, kocht ik opnieuw zo’n pak cassettebandjes. Maar de box met pianowerken van Mompou kon ik niet laten staan. Ik kocht hem erbij. Het geschonken geld van die morgen was zo in één slag weg. Er bleven slechts een paar kwartjes over. Thuis peuterde ik onmiddellijk het plastic hoesje van de cd-box. Hier moesten meesterwerken in zitten.
Ik luisterde naar de eerste cd. Hij verloor meteen zijn raadselachtigheid. Het was de moderne pianomuziek zoals ik die zo vaak hoorde op de radio. Nee, dat was niks voor mij en ik stopte ze weg. Weggooien durfde ik niet. Ik hoorde nooit van de naam Mompou. Af en toe, bij een verhuizing of zo, probeerde ik nog een cd te luisteren, maar na het openingsnummer haakte ik af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten