Mirjam Pool houdt de spanning goed vast in haar boek Procedures en pistolen. Na het hoofdstuk over de gijzeling in het Almelose stadhuis, weet ze ondanks alle informatie de lezer goed bij zich te houden. Hierbij wisselt ze haar persoonlijke bevindingen bij het onderzoek mooi af met de dingen die haar duidelijk worden.
Het meest fascinerend is misschien wel het ‘beeldvormingshoofdstuk’ getiteld ‘De gemeente onder vuur’. Hierin vertelt ze over hoe de landelijke media de gemeente kapittelen, met als hoogtepunt de uitzending van Zembla in augustus 2008. Dat is drie maanden na de gebeurtenis.
In de reconstructie die het programma maakt, staan vooral de dingen buiten het drama centraal. De gemeente zou met twee maten meten, bepaalde ondernemers voortrekken en anderen juist achterstellen. Bovendien suggereert het programma dat wethouder Anthon Sjoers bij de aankoop van een stuk grond misbruik maakt van zijn positie. Hij zou het stuk grond vele malen onder de marktwaarde hebben verkregen.
Dat de gemeente dit enigszins over zich heeft afgeroepen door niet mee te werken aan het programma uit angst voor verdraaiing van de feiten, spreekt voor zich. De ophef die erover ontstaat op het stadhuis is ongekend, maar de gelederen roeren zich niet. Ze laten het allemaal over zich heenkomen. Intern is iedereen verontwaardigd, maar naar buiten toe gebeurt er weinig. Alle officiële uitingen die gedaan worden, lijken eerder olie op het vuur dan een goede blusdeken om de brand te weren.
Mirjam Pool wijdt dat aan de cultuur op het stadhuis. De gemeente Almelo leidt zeker wel aan bestuurlijke arrogantie en loyaliteit. Wie goed ligt bij de gemeente krijgt dingen makkelijker voor elkaar dan iemand die niet over de juiste connecties beschikt. Kritische geluiden worden snel monddood gemaakt, of zoals Mirjam Pool dat zegt in relatie tot loyaliteit:
| Ik heb echter ook kunnen waarnemen hoe door het gebrek aan zakelijkheid een kritische houding al snel wordt opgevat als wantrouwen en gebrek aan loyaliteit (en ‘dus’ afgestraft). (200) |
Ze raakt hiermee een deel van het wantrouwen waar het publiek mee worstelt. Die loyaliteit breekt ook op in tijden van crisis: er ontstaat een wij-zij-gevoel. Waardoor eigenlijk alleen maar de zaak verder escaleert. Als de deur dichtgaat, dan zal men wel iets te verbergen hebben, is het beeld bij het publiek.
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten