Het was een miskoop die cd-box van Mompou interpreta Mompou. Ik durfde er niemand over te vertellen. Zelfs mijn orgelleraar vertelde ik niet van mijn aankoop. Misschien had hij wel iets verteld over deze componist. Dat hij leek op Satie, maar dan anders. Gewezen op aspecten waar ik op kon letten. Zo kon ik ernaar leren luisteren. Maar in die tijd luisterde ik niet naar Satie. Ook niet naar andere pianomuziek als Chopin of Brahms. Alleen orgelmuziek en heel soms een Passion van Bach.
Ik hoorde nooit iemand over Mompou. De laatste keer dat al mijn cd’s door mijn vingers gingen – ik stopte ze in plastic hoesjes om ruimte te besparen – ging de box van Mompou weer door mijn handen. Ik draaide de eerste cd nog een keertje, met de Impresions intimas. Ik herkende de eerste onmiddellijk. Vaak gedraaid. Het begin, omdat het zo’n dure box was. En ergens bij nummer 4 of 5 de cd uit de cd-speler gehaald en verruild voor iets anders dat beter behapbaar was.
Tot ik met Sinterklaas ineens De hartslag van de aarde kreeg van A.L. Snijders. Het boek is mooi gebonden en ruikt zo heerlijk naar vers boek. Achterin de bundel zit een cd waarop A.L. Snijders de dertien verhalen uit de bundel voorleest. De verhalen die hij voorleest op de cd worden afgewisseld met werken van Federico Mompou. Zelfs twee ZKV’s gaan over deze Catalaanse componist. A.L. Snijders noemt hem Mompou, met een ‘au’. Ik spraak de naam altijd uit met een ‘oe’.
Ineens kleurt de muziek heel mooi. Op deze plek is ze betoverend. Ik droom weg tussen de verhalen die A.L. Snijders met zijn mooie diepe stem voorleest. Wat een verademing zijn die werken van Mompou. Ze herbergen inderdaad iets mystieks in zich. Ik speur in de dozen naar de cd-box met vijf cd’s en ontdek de schoonheid van Mompou die zichzelf speelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten