Geïnspireerd door de Afrikareis van Paul Theroux en omdat ik in de week vakantie eens wat anders wilde lezen, sloeg ik de Afrikareis van Ernest Hemingway maar eens open. In 1935 maakte de Amerikaanse schrijver en Nobelprijswinnaar een safari door Oost-Afrika. Het boek Green Hills of Africa, vertaald als De groene heuvels van Afrika is een weergave van deze tocht door de Afrikaanse natuur.
Het contrast met Paul Theroux kan niet groter zijn. Waar Paul Theroux zich richt tot de mensen en hun problemen, gaat Ernest Hemingway vooral op in de dieren. Hij is op een andere vorm van safari dan tegenwoordig gebruikelijk is, hij is in Afrika om te jagen op neushoorns, leeuwen, koedoes en sabelantilopen.
Jacht in Afrika
Het boek is opgedeeld in vier delen waarbij de jacht centraal staat. Afgezien van een aantal gesprekken over literatuur en schrijven, is het jagen op neushoorns en buffels erg belangrijk op de safari van Ernest Hemingway. De gesprekken na de jacht zijn rijkelijk met drank overgoten waarbij Ernest Hemingway voornamelijk als een pochertje overkomt.
Aanvankelijk stond de jacht op deze mooie dieren uit Afrika mij heel erg tegen bij het lezen van dit boek. Ik wilde het zelfs wegleggen. Je kunt toch niet zomaar een neushoorn neerschieten. Deze imposante dieren worden bedreigd en Ernest Hemingway legt de één na de ander om in De groene heuvels van Afrika.
Geleidelijk werd ik wel meegenomen in het verhaal over de safari. De jacht verschoof van wrede natuurkillers in een verhaal over de natuur. Bovendien toonde zich tussen al dat patsergedrag ook een kwetsbare verteller. Iemand die bang is een dier niet gelijk dood te schieten. Het dier alleen te verwonden en daarmee het dier laten lijden. Ondanks die angst schiet Ernest Hemingway een buffel en een sabelstier niet onmiddellijk dood.
Omslagpunt
Ergens is een omslagpunt gekomen. Jagers als Prins Bernhard merkten dat de invloed van jagers op de dierenstand groter was dan ze aannamen. Er bleef geen dier meer over. Er werden wildparken opgericht en zo verschoof de rol van de jager. Nu richten mensen die op safari zijn hun fotocamera’s op de beesten en proberen ze een zo mooi mogelijk plaatje van het dier te vangen. Een stuk beter voor de dieren, want als je met het fototoestel mist, heb je alleen een wazige foto.
Daarmee zal ongetwijfeld ook een boek als De groene heuvels van Afrika ook aan die bewustwording hebben bijgedragen. Ik las het boek uiteindelijk met veel plezier, meegezogen door de schrijfstijl van deze Amerikaanse nobelprijswinnaar. Al lijkt hij zich overal tegen te spreken. Het is de kracht van het boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten