De dijk bocht in een nauwelijks merkbare buiging mee met de waterkant van het oude land. De havenkom van Huizen verschijnt opeens. Het lijkt wel of de oude haven achter een hoek wegkomt. Het ziet er zo vanaf de zee heel fraai uit. Zo heb ik het nog niet eerder gezien. Was het nou Tim of Tom Coronel?
Ik zoek de plek in de bossen waar ik zo mooi de havenkom van Almere Haven zag liggen. Het is onvindbaar. Alleen maar bossen. De kerk van Naarden torent veel verder op. Alleen de contouren zie ik in het felle, zilveren licht. Het water glinstert mooi op het zonlicht.
Voor ik er erg in heb, nader ik Almere Haven. Ik sla af en rijd over het kleine kerkhof. Het kerkhof is verdeeld in ronde velden, afgescheiden door haagjes. Elk veld is afgesloten met een hek, op de hoeken staan wat metalen bloempotten. ‘Grafkamer’ met een nummer erachter, staat op een bordje midden op het hek.
Ik rijd eerbiedig over het brede pad dat midden over het kerkhof loopt. Ik kom in het centrum. Eerst moet ik over een brug, waar een gezin met meerdere kinderwagens breed over het fietspad loopt. Ze willen niet aan de kant en ik rijd ze bijna voor de voeten.
Daar is Almere Haven. In een vloek en een zucht fiets ik door naar Almere Stad. Niet voordat ik nog even de kringloopwinkel ben langsgereden. Het is half zes en ik zie dat de deur gewoon openstaat. Ik dacht dat hij failliet was.
Als ik aan de man achter de toonbank vraag over het faillissement, roept hij verbaasd dat ik niet alles moet geloven wat de krant schrijft. ‘Iemand hoort wat en dan zegt de krant het en vervolgens gelooft iedereen dat.’ Ik mag nog even rondkijken, een minuut of tien. De boekenhoek is helemaal naar de andere kant van het pand verhuisd.
Hij stuurt me even later weg. ‘Het alarm gaat er zo op en dan moet iedereen vertrokken zijn.’ Ik reken snel af en fiets verder naar huis. Het Weerwater langs. De stad roept mij af. Het bevrijdingsfestival dendert een nieuw lied de lucht in. Overal dreunt het. Maar ik voel mij bevrijd. Een heerlijke fietsrit heeft mijn gedachten weer opgefrist.
Dit is het vijfde en laatste verhaal in een serie van vijf over mijn fietsrit gemaakt op Bevrijdingsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten