Vliegtuigen vliegen door mijn zonsondergang

Vliegtuigen vliegen door de zonsondergang

Ze trekken lijnen door de zonsondergang. Hierdoor verdwijnt het echte beeld, het pure beeld. Vlak boven mij suist een vliegtuig als ik uit het raam hang voor de foto. De kauwtjes uit mijn dakgoot beginnen ook al te flirten en vliegen ook eventjes door mijn beeld. Ik vraag mij af hoe lang ik nog uit het raam kan hangen zonder in de haren gevlogen te worden door mijn 2 gevleugde vrienden. De kauw is al druk bezig met het voorbereiden van de liefde voor volgend jaar.

De laatste zonsondergang

Zonsondergang zoals vanavond zichtbaar vanaf het Stadshart Almere

Het experiment van de zonsondergang die ik elke avond fotografeer, is heel geslaagd. Zo geslaagd dat ik vanaf morgen een wolkenblog start. Op http://wolkenhemel.blogspot.com/ kun je terecht voor de zonsopkomsten, zonsondergangen, wolkenhemel, regenwolken, regen, hagel, sneeuw en gouden regen. Kortom, alle natuurverschijnselen zullen daar samenkomen.

Zo blijft op http://hendrik-jandewit.blogspot.com/ een beetje meer ruimte voor beschouwingen, boeken, lezen, leven en andere dingen die op mijn pad komen.

Windvaantje van de Ridderzaal is terug

Het vaantje dat in juni werd beschadigd is gerepareerd!

Het windvaantje op de linkertoren van de Ridderzaal is weer terug op het Binnenhof. Dat zag ik vanmorgen toen ik liep van station naar werk. Het vaantje is hard nodig om de politieke wind in Den Haag die momenteel alle kanten op waait, goed te kunnen duiden. Alsof hij ervan op de hoogte was, keerde het vaantje zich keurig tegen het zonlicht in.

Knuffelen, keuvelen en kletsen

Het heeft iets heel schattigs: de 3 kauwtjes die op de 'klokkentoren'
van het station Almere Muziekwijk zitten te keuvelen, knuffelen en
kletsen. De zon kleurt de ochtend nog en de 3 zitten daar hoog op een
muurtje dat geen enkele functie heeft.

2 kauwtjes leunen heerlijk tegen elkaar aan. De derde zit eenzaam wat
verderop als het derde wiel aan de wagen. Hij houdt zich niet afzijdig
van de discussie maar tettert in kauwtjestaal er een flink eind op
los. Soms meen ik 1 van het stelletje heel zacht horen fluisteren
tegen de andere. Alsof ze commentaar hebben op de eenzame en hij het
niet zou horen.

Heerlijk om van die dieren zich zo menselijk te zien gedragen.
Bedriegen en bedrogen worden, complotten en samenzweringen, het
gebeurt niet alleen in de kamerbankjes van Den Haag, of op het
schoolplein. De dierenwereld weet ook van wanten. En ratten zijn
overal. Zelfs al bezitten ze niet het uiterlijk van een rat. Het
gedrag en de genetica zitten in heel veel dieren en mensen...

Zand opruiming

Een paar maanden stonden hier op het Buitenhof in Den Haag prachtige zandsculpturen. Vandaag kwam de bulldozer en schepte het zand op alsof er geen urenlang zwoegen van de zandkunstenaars aan vooraf is gegaan. Een slag van de ongelooflijke shovelschep en het is over. Binnen een paar uur is alles weer alsof hier nooit iets heeft gestaan. Ruimen gaat nu eenmaal sneller dan bouwen.

Moment van overlap

Het moment van zonsopkomst en mijn vertrek van huis naar werk begint elkaar meer en meer te overlappen. Nog even en ik vertrek als de zon opkomt. En nog even en ik vertrek in het donker.

Vanmorgen tekenden de langgerekte strepen wolk in een fraaie kleur rood. De zon was al ver genoeg omhoog geklommen om met een goudgeel licht de morgen in te luiden. Een kuchje van mijn kant, maar helemaal klaar voor de start.

Belofte maakt schuld

Zonsondergang boven Almere

Een mooie middag, al trok er rond 3 uur een bui over Almere en daarom een prachtige zonsondergang. De belofte dat het morgen ook zo'n dag wordt.

Zonsondergang in zwart-wit

Zonsondergang in zwart-wit

Als je dit zo ziet, dan begrijp je wel waarom Wim Wenders in zijn film Der Himmel über Berlin de beelden met de engelen in zwart-wit toont. De lucht is blauw, maar de wolkenhemel is in alle mogelijke grijstinten. Toch kon ik vanavond zo hangend uit het raam mijn oog niet afhouden van dit beeld. Ik meende zelfs even een engel te zien vliegen.

Der Himmel über Berlin

Der Himmel über Berlin uit 1987 van Wim Wenders is een tijdloze film

Engelen, de hemel en Berlijn. Het is die gouden combinatie die een liefhebber van de wolkenhemel als ik wel dwingt naar een film als Wim Wenders' Der Himmel über Berlin uit 1987. Een prachtige film over engelen en misschien nog meer wel een film over schuld, machteloosheid en de ware vinden. Bovendien heb ik een bijzondere relatie met Berlijn en de film zelf.

Lichtvoetig petje, donkere ogen en vederlichte glimlach

Lichtvoetig petje, donkere ogen en vederlichte glimlach

Een lichtvoetig petje, donkere ogen maar een vederlichte glimlach op de smoel. Zo laat zich het weer niet samenvatten, maar de zonsondergang van vanavond lijkt zich zo wel te willen tonen aan de toeschouwer. Het woeste weer van de dag komt er niet in terug. De regen en de wolken die bulderend tegen elkaar tekeer gingen.

De familie zwaan

De familie zwaan zwemt door de Alkmaargracht: statig en verheven

Zojuist tuurde ik uit het raam en zag ze voorbij komen. Statig en hoogverheven zwommen ze door de gracht als een vikingschip. De vinkingen moeten bij de bouw van hun schepen absoluut de statige zwaan als voorbeeld hebben gehad. Zo mooi en onvermurmbaar peddelt hij vooruit.

De kokosnoot ontmanteld

De kokosnoot vlak voor de ontmanteling

Gisteren kwam Inge thuis van de supermarkt met een kokosnoot onder haar arm. Ik zie die dingen altijd liggen en laat ze dan ook liggen. Inge neemt ze mee. En natuurlijk moet zo'n ding dan ook worden opengekliefd of ontmanteld. Dat laatste is absoluut een beter woord voor de activiteit, want het is een aardig karwei een kokosnoot eetklaar te maken.

Een beetje paars en goed nieuws voor wolkenliefhebbers

De lucht kleurde zelfs een beetje paars vanavond

Goed nieuws voor de wolkenliefhebber, vandaag vertelde Eenvandaag dat de wolken groter, dikker en voller worden in de komende jaren. De onstuimigheid, snelle wisseling van wolken is natuurlijk prachtig.

Montignac, de hype en de dood van de diëtist

Montignac, de hype is nu dood

Bij het droeve nieuws van de dood van dieetgoeroe Michel Montignac toverde ik een boek over hem uit mijn bibliotheek. Het is Montignac, de hype van Harrie van der Kamp 'Jij hebt ook overal een boek bij', zei mijn vrouw toen ze mij ermee onder de arm zag lopen. Inderdaad, soms heb ik boeken bij het nieuws.

Watten, regen en andere nattigheid

Regenwolken beletten de zonsondergang boven Almere

Een hele dag regen was niet het enige dat mij thuis hield vandaag. Ik heb een zware verkoudheid te pakken. Vooral mijn hoofd voelt als een verzameling watten: vochtig en drukkend tegen mijn voorhoofd. Genoeg om je mening te vormen over alle Haagse tumult, maar te veel om je gedachten goed te kunnen formuleren.

Regenwolken zonsondergang

Regen valt uit de donkere wolken. De zon is ondergegaan achter de wolken

Uiteindelijk viel de regen uit de wolken en de duisternis trok eerder over het land dan anders. Het is moeilijk foto's ervan maken. Het lijkt of de natuur een wedstrijdje doet tegen de verveling. Want hoe lang blijft een dagelijkse zonsondergang interessant.

Kees 't Hart en Peerke en z'n kameraden

Kees 't Hart en Peerke en z'n kameraden?

Hij liep voor mij langs het kraampje op de boekenmarkt in Den Haag. Een schrijver, dat wist ik zeker. Hij droeg een baseballpet. Een buikje hing in het basket dat zijn shirtje vormde en dat gesnoerd werd door een aangehaalde broekriem. Ik keek hem aan, herkende hem, maar kon niet op zijn naam komen. In zijn hand lag het boek Peerke en z'n kameraden van W.G. van de Hulst. Ik wist zeker dat als ik het boek gevonden had in die 1 eurobak, ik het er onmiddelijk uit gehengeld zou hebben. Nu had hij de buit beet en droeg het bij zich als een trotse jager die een haasje heeft neergehaald. Bijna achteloos hangt het gevilde dier over zijn schouders, maar hij is o zo trots op zijn overwinning.

De Hofvijver in de morgenzon

Aan het werk, maar voordat ik naar binnen stap, de computer aanzet en mij buig over boeiende onderwerpen: de buitenkant. Want de Hofvijver in de morgenzon, met op de achtergrond mijn werkplek, is een buitengewoon mooi plaatje.

Van de zomer en de dingen die voorbij gaan

Best confronterend als de zon steeds later opkomt. Stond een week of 2 de opkomende zon nog een stuk noordelijker op dit tijdstip, nu schuift hij meer en meer naar het echte oosten. Ik word ook meer en meer getuige van het ochtendgloren en ik besef dat het niet lang meer duurt of ik verlaat in totale duisternis het huis om aan het einde van de dag in totale duisternis terug te keren.

Regenwolken en de avondschemering

De avondschemering kan nauwelijks tegen de regen opboksen

Vanavond liet de zonsondergang zich minder goed pakken dan anders. Vooral het schouwspel aan de andere kant van ons huis was heel erg treffend. Hier speelden de regenbuien die in een voortdurende trek over Almere dreven een essentiële rol. De avondschemering kon er nauwelijks tegen op boksen.

Zomerdepressie

Een zomerdepressie is niet van de lucht

Bij het fietsen van het station naar huis, op de terugweg dus, stootte een harde wind mij bijna van de fiets. Een zware regenbui was in aantocht. De zomerdepressie was niet van de lucht. 'We houwen 't niet droog meer als je voelt wat ik bedoel', zong Wim Sonneveld bij het liedje van Ome Thijs die de prijs won in de voetbalpool. Nou, dit werd ook geen droge.

De eerste echte paddenstoel: rood met witte stippen

Ruwe stormen en de eerste paddenstoelen. De herfst lijkt al een maand eerder te zijn ingetreden. Door dit herfstbos fietste ik zondag met Doris een rondje. We stoten op de eerste paddenstoelen. Naast de inktzwammen passeerden we ook 2 echte paddenstoelen: rood met witte stippen. Het zijn de eerste dit jaar, zei ik tegen Doris. Volgens haar waren dit de eerste echte paddenstoelen die ze in haar leven zag.

De rest van de route naar de caravan terug, hebben we gelijk maar het lied van de paddenstoelen gezongen, rood met witte stippen. Met kabouter Spillebeen die er op zat te wippen.

Ochtendzon tussen Duivendrecht en Amsterdam Zuid

Het stukje per spoor tussen Duivendrecht en Amsterdam Zuid biedt interessante vergezichten. Zeker als de zon nog niet zo sterk is. Vanmorgen kroop een wolk voor de zon en dat gaf een schitterend beeld.

Ganzen vliegen door ochtendgloren

Een groepje ganzen vliegt in v-vorm door het ochtendgloren. Het lijkt of een van hen zich losmaakt en in mijn richting vliegt. Het is een kraai die ergens anders vandaan komt en toevallig de groep ergens kruiste.

Ze wolken schieten nog snel door de lucht en maken daarmee snelle buitelingen in de ochtendzon. Je hoeft maar even te wachten om een nieuw plaatje voor je te hebben.

De ganzen zijn allang gevlogen, nu passeert het ene vliegtuig na het andere. Klaar om de landing in te zetten. Zouden de passagiers in deze toestellen de schoonheid van de ochtendston zien? Of zweven zij, vastgeklit in hun riemen, met gedachten over hun koffers en terugreis.

De stremming bij Schiphol of in welk parkeervak hun auto ook al weer stond. Vakantieleed is ook leed.

Wolkenlagen

De verschillende wolkenlagen vertellen dat het avond is

De onderzoeker van de hemel, ontdekt spoedig dat de lucht uit meerdere wolkenlagen bestaat. Een weersdeskundige kan daar erg veel over vertellen, net als dat hij misschien wel honderden verschillende soorten wolken kan ontdekken. Bij haar ondergang maakt de zon gretig gebruik van die lagen en beschijnt de bovenste lagen nog in heel mooi wit, terwijl onderop de wolken zich niet meer laten foppen.

Omgevallen bomen

Bij het hardlopen over het Van Wagtendonkpad werd mijn weg versperd door een flinke boomstam van een omgevallen boom. Iets verderop lagen allemaal takken waar ik ook omheen moest. De weg voert van de dijk af dwars door Pampushout. De wind woei nog altijd herfstig door de bladeren van de populieren die zo mooi langs het pad staan opgesteld. Wel eigenaardig dat zo veel takken gevallen zijn door de wind. In juli is hier nog onderhoud gepleegd aan de bomen door een flinke snoeibeurt.

De 10 tot 15 meter hoge bomen geven het pad iets monumentaals, maar de status van waaiboom zorgt ervoor dat de takken alle kanten op deinen. Ergens hoog boven in de bomen zag ik een dikke tak van zo'n 20 centimeter doorsnede vervaarlijk liggen op een paar takken van naburige bomen. Een zucht wind zou voldoende zijn om het gevaarte naar beneden te laten vallen. En ik weet niet of je een dikke boomtak die een meter of 10 naar beneden zijlt op je knar kunt verdragen.

Ik waarschuwde wat verderop een hardloper die mijn richting in rende. 'O', zei hij bijna terloops. 'Dan ren ik toch weer terug.' En hij holde verder naar de gevelde bomen toe.

Bij thuiskomst toch maar de gemeente gebeld om de omgevallen bomen te melden. Het meisje dat ik aan de lijn had zou de betreffende dienst inlichten. 'Dan kunnen ze een lintje spannen.'

Mispoes

De hemel boven Almere op zondag 22 augustus 2010 om half negen

Zeker als er een flinke bries staat, dan wisselt de wolkenhemel van blik tot blik. Dan speel ik met het idee een mooie webcam te installeren en dan de hemel van seconde tot seconde vast te leggen in een aantal foto's. Waanzin natuurlijk en het gebeurt ook al. Maar het idee om vast te leggen wat je ziet en zodoende niks te missen, grijpt me dan aan.

Sail

Ze kijkt in zijn richting over haar leesbril heen. Op haar schoot ligt De hydrograaf van Allard Schroder. 'Als het niks is, dan gooi ik het weg', zegt ze dreigend. 'Is het dan niks?' vraagt haar zoon. 'Nee', antwoordt ze snel, 'het is een aardig boek, maar dan moet hij z'n beloftes wel waarmaken.

De jongen tuurt naar buiten alsof hij wil nadenken. Zij leest verder, met de armen over elkaar. Haar huid is flink gebruind. Dat kan de Nederlandse zon niet op zijn geweten hebben. Langs haar bril lopen wat plukjes grijs haar. 'Weet je het nou? Lopen we nog even langs Sail?' vraagt de jongen. Ze kijkt op van het boek. 'Ik weet het niet', verzucht ze. 'Laat me nog even nadenken.' 'Dan heb je tot Schiphol', zegt hij. 'Het is het park of Sail', vervolgt hij. Ze kijkt weer op. 'Het park', antwoordt ze. 'Het park daar kun je altijd nog heen. Sail is eens in de 5 jaar.' 'Laat me nog even nadenken.' 'Na Schiphol kan het niet meer hoor.' 'Park', zegt ze even later.

De trein rijdt de tunnel in. Ze leest aandachtig in het boek. De jongen tuurt naar de spiegeling van hemzelf in de ruiten en draait zijn hoofd in haar richting. 'Wat we kunnen doen', zegt hij snel. Hij heeft de oplossing bedacht, hoor ik in zijn zachte stem. 'We stappen bij Centraal eruit en lopen een stukje over de kade en dan gaan we bij het Muziekgebouw wat eten. Dan heb je toch een stukje Sail gezien.' Ze knikt bevestigend. 'Dan gaan we andere keer naar mijn kamer. Die loopt niet weg. Sail is eens in de 5 jaar. M'n kamer is er altijd.' Ik zie haar de afweging nemen. Wellicht vergaat haar het lopen over 5 jaar minder goed af. En die kamer, kan inderdaad altijd nog. Net als zitten in het park. 'Prima', zegt ze. Hij z'n zin, lekker naar Sail. Zij schuift haar leesbril iets omhoog op haar neus en slaat een bladzijde van De hydrograaf verder. Nog niet slecht genoeg om weg te gooien.

Daar is hij weer de zonsondergang bij Westerholt

Daar is hij weer de zonsondergang bij camping Westerholt. Ik neig elke
paar seconden een nieuwe afdruk te maken en heb eigenlijk spijt dat ik
dit zit te tikken op mijn mobiel terwijl voor mij de lucht prachtig
paars kleurt.

Het is weer ontzettend mooi. Dan durft Herman Finkers nog te beweren
dat de zon zinloos onder gaat omdat ze morgen weer op moet. Hier
demonstreert de hemel de schoonheid van een ondergang. Onwillekeurig
mijmeren de gedachten weg en overdenken de afgelopen dag.

Ach, wat geeft het dat niet alle stroom het doet. We zien genoeg.

Geen stroom

Het leven van een trotse caravaneigenaar gaat niet over rozen. Na een inbraak en kapotte waterleiding van het voorjaar, is het nu de beurt voor de stroom. In het keukengedeelte, de douche en de slaapkamer van Doris is geen stroom. Het is zo'n vervelende ontdekking die je doet 3 weken na het laatste bezoek. Het gebeurt dan ook nog na een reis van anderhalf uur.

Ik heb de oorzaak niet kunnen achterhalen. We hebben maar een noodleiding gelegd bij gebrek aan beter. Hoe het precies gebeurd is? Geen idee, daarover tasten we in het duister. Het gebeurt allemaal wel op een essentiele plek: in het hart van de caravan.

Een trotse bezitter van een caravan heeft het niet makkelijk hoor...

Vliegtuigstrepen in het morgenlicht

En dan word je wakker en zie je hoe vliegtuigstrepen dikke banen door
de lucht getrokken hebben.

Vervelende zonsondergang? Geef je mening

Wolkenhemel boven Almere aan einde van de dag

Hij tikte op het scherm. 'Wor je ut nou nooi zat? Gaon die zonsondergange jou nou nooi vervele?' Ik keek iets omhoog, naar het randje van het scherm. 'Nou, nee', zei ik. Het kwam er een beetje kribbelig uit. 'Nou mij gaon ze ondertusse stierluk vervele.'

De wesp

'Er vliegt een wesp', zei mijn zwangere collega. 'Die moeten we zo snel mogelijk zien te pakken te krijgen', reageerde ik strijdvaardig en ook wel een beetje dapper. Het dier zweefde zenuwachtig rond het flesje fruitdrank. Aarzelend ging hij op de schroefdraden aan de bovenkant van het flesje zitten. 'Dan moeten we er iets opleggen', zei ik snel en ook wel een beetje zenuwachtig. Want wat moest je erop leggen als de wesp er zo weer uit kan vliegen.

Verslapen

Wolkenhemel boven Almere een uur later. De zon verslaapt zich nooit

Dan kijk je op de wekker en ziet ineens dat het 7 uur is. Je schrikt je rot: verslapen. Een uur eerder had ik hem nog op de 'snooze' gezet, maar blijkbaar was het andere knopje ingedrukt. Je schiet met een ruk
overeind. Alsof je daarmee de verloren tijd kunt inhalen. Daarna is alles een uur later, de trein is dubbel zo vol en de zon staat al een uur hoger. Want dat doet de zon nooit: zich verslapen.

Close up en vliegtuigstrepen

De zon houdt zich nog schuil achter de boom

Een close-up van het vertrouwde beeld levert soms een ander beeld op. Het fototoestel ziet het dagelijkse toneelstuk dat hier achter het huizenblok opzij wordt uitgevoerd, toch anders.

Topimprovisaties door toporganisten op toporgels

Aankondiging van het improvisatieconcert in de Grote Kerk te Dordrecht

Een improvisatieconcert met 3 toporganisten die het improviseren technisch en creatief tot in de puntjes beheersen. Dat komt niet zo heel vaak voor en daarom stond het concert in Dordrecht al erg lang in mijn agenda. De leermeester Bert Matter en 2 leerlingen van hem, Cor Ardesch en Berry van Berkum speelden vanavond op het koororgel, het Bachorgel van Verschueren uit 2007, en op het grote Kam-orgel dat dit jaar is gerestaureerd.

Het kan best mooie dag worden

En dan is het weer morgen. Ik geniet van de eerste zonnestralen en
voel hoe de dag begint. Vlak voor vertrek gun ik mijzelf een blik in
de verte en ik zie dat het best weleens een mooie dag kan worden.

Wolken en zon spelevaren

Ik was onder de indruk van de zon die achter de wolken scheen

Water, wolken en de zon spelevaren met elkaar in spiegelingen van licht en schaduw. In de mierzoete val van zonnestralen zie ik de verte dichtbij komen. 

Stralend concert van Jan Hage op zijn orgel in de Haagse Kloosterkerk

Toehoorders luisteren naar het concert van Jan Hage in de Kloosterkerk

De forse Fantasie en fuga in g, het koraalvoorspel Allein Gott in der Hoh' sei Ehr' en tenslotte een improvisatie op dezelfde koraalmelodie. Al zag ik zelf meer overeenkomst tussen het openingsstuk en de improvisatie. Dat kwam door het improvisatorisch karakter in de uitvoering Bach en de monumentaliteit van de improvisatie. Jan Hage heeft vanmiddag in de Haagse Kloosterkerk de oren alle hoeken en gaten van orgel en kerk laten horen. Want wat is het orgel van Marcussen mooi en wat speelt Jan Hage gedreven en vakkundig. Ik was in elk geval onder de indruk.

Na de bui

Een hoosbui viel over Den Haag net toen mijn vertraagde trein het
station binnenreed. Als ik de eerdere trein gehaald had en niet
vertraagd was, dan zou ik heel nat geworden zijn. Uit dankbaarheid een
paar foto's van bewolkt Den Haag.

Boven de wolken

Er zijn mensen die zeggen dat God op een wolkje zit. Anderen zien God
zelf als een wolk, zoals de filmtrailer van Up zo ontzettend mooi
demonstreert. Daar creeren de wolken mens en dier. De ooievaars
brengen het nieuwe leven naar de nieuwe ouders. Een prachtige
samensmelting van geloof en mythe.

Ik geloofde altijd meer in een God die zich achter de wolken schuil
hield. Een wolkenhemel als vanmorgen past daar perfect bij. Immers als
God op een wolkje zit en alles overziet dan hoort daar een hemel bij
waar af en toe een wolkenformatie voorbij komt drijven. En die zie ik
vanmorgen niet.

Nu zit hij verscholen achter een dik wolkenpak. En dat vind ik een
troostvol idee: achter de wolken schijnt immers de zon.

Een intens afscheid

Een intens blauwe kleur dankzij de bewolking boven Almere

Zelfs bij een dag waarbij de hemel alleen maar uit water lijkt te bestaan, onderscheidt de zonsondergang zich van andere zonsondergangen. Vanavond werd ik getroffen door de blauwe kleur die de wolken aannamen naarmate de zon meer afscheid van de wolken nam. De intensheid waarmee de kleur zich presenteert, maakt het tot een mooi afscheid van mijn 35e geboortedag.

Wat eerder: meer grijs dan blauw